Gölgesinde Dans Eden Kar Tanesi
Ne kadar düşersen düş, gökyüzünde ölmek yok! Kar tanesi…
Sakın aldanma rüzgarın sinsi cazibesine… Bak! Yağmur da sensin, güneş de, ay da…
Hani, açık havada bazen ellerini savurursun ya; içinden geçemez o ufak nesneler, direnirler sana; sen üşüdüğünü sanırsın… Aslında, ay ışığında sabahı beklemektir bizi öldüren; küçük dağların eteklerindeki kuzuların sessizliğinde.
Evet! Belki, telaşlı adımlarla ilerlemek zor… Ve görmek! Bazen öylece tökezliyorsun işte, kendi gölgene basmaktan kaçınırken bile. Ya da yavaş yavaş tüketiyorsun kendini, hiç durmamak adına. Karnın acıkıyor süzülürken, susuyorsun; “susuyorsun” sonra yine, kuruyor dikilmiş dudakların bir nefeste.
Yine o detaylar… Bak işte!
Hayatı inatla zorlaştıran; bir hayli garip, sessiz ve ince…
Sen anlamlandırmaya çalıştıkça, delikler açıyorlar kalbine; iğnelenmiş kartondan evler, taştan engeller ve kör makaslar, bir aheste…
Aslında düşmanımız bile değil onlar! Tepki göstermekti sadece etkiye, tek yaptıkları bir zamanlar.
Havası bulutlu sessiz tepeler, solmuş çiçeklere küs vadide dans eden çocuklar… Oyunlarında büyür, depremleriyle yıkılırlar… Savaşın galibi yine, soğuk ve hissiz duvarlar.
Belki de saplanıp kalmak gibi tüm bu olan biten; bir bataklıkta, gizemli seslerin arkasından koşarken. Tıpkı buz kütlelerini ısıtmaya çalışmak gibi bu, gonca hislerin tükenirken ışıltılı renklerin altında… Uzaklaştıkça maviye çalan, kirli, renksiz dalgaların umuduyla…
Sen, pembelerini kimselere teslim etme olur mu? Zihninin duvarlarında yok etme narin benliğini!
Yalanlar, doğrularla yüzleşmedikçe kimseler ölmez, kimse gidemez sen kovalamadıkça! Kim uzaklaştırabilir ki seni rüyalarından birkaç adım uzağa; soğuk elleriyle, daha çocuk ruhuna bile dokunmadan?
Düşmek öldürmez kar tanesi… Asıl günah, sıcak avuçlarda yaşamayı hayal etmek! Düşünüyorum da… Bu tıpkı son sürat yol alırken aniden durmak gibi. Ölemezsen, sonsuza dek sürünüyorsun; kaderine seri, anlamsız, paralel hayatlarda…
